در فراسوی افق(سروده دکترذولفقاری که مدتی در بلوچستان بوده)

[salam]

در فراسوی افق
ان سوی دشت کویر
درمحلی که
بود خاستگه مهرمنیر
که به هر صبح دهد
نور به ایران سرافراز
به ایران کبیر
پشت آن کوه بلند
که دلش از ستم دهر بسی تفتیده
وز نظر تنگی و سنگینی دل اب تنش تب دیده
آن که تفتان شده نامش ولی می دانم
این همان است که قافش می گفت
مادرم توی همان قصه زیبا که برایم می گفت
گوشه شرقی ایران
در کنار ساحل مُکران
سرزمینیست بلوچستان نام
گرچه این خطه ز کس مهر ندید
وز حکام ستمگر به تنش زخم رسید
سرزمینیست پر از نخل امید
موطن مردمی ازاده و پر شور و رشید
مردمی گرچه ز بی مهری ایام سیه چرده ولی
روحشان پاک تر از آب
دلشان همچو گل یاس سفید
مردمی میهمان دوست مردمی با ایمان
با سخاتر زخلیج به صفای عمان
طبع شان هست لطیف
چو نسیم تفتان
همه ساده همه صادق همه پاک
همه زحمتکش و پر شور و نشاط
با نگاهی به زکی و به مروچ
همه آماده کوچ
مهدشان ایران است
نامشان هست بلوچ

(عبدالسلام بزرگ زاده)