لبخند غزل

[behzad.mohamadi]

گوشه ی لب را به لبخندی گهی وا می کنی
شعله شعله آتش از لبخنده برپا می کنی
هیمه ی عشقست گویی هستی دیوانه ام
مثل لبخند غزل آتش به دنیا می کنی
بیت لب هایت دو مصراع قشنگ عاشقیست
چون شکوفا می شود جان را فریبا می کنی
باغ تو چون باغ نرگس سرخوش از عطر خداست
وه که نرگس را به جام خنده زیبا می کنی
عاشقی هم نازنینا با تو معنا می شود
چون که با لبخند گل دل را هویدا می کنی
من چو مجنون رفتم و هم قصه با صحرا شدم
گرچه می دانم تو هم با غم مدارا میکنی
همچو پروانه پرم می سوزد از شمع رخت
ای همه جان تا به کی ما را تو حاشا می کنی

بهزاد محمدی/شیدا