اشکوفه یاپولک را به گوشه خارجی بینی می زدند . چوری و کرّه شامل النگو و دستبند بود .
ماتیته را به جهت زینت چهره از مو بر پیشانی می آویختند .
چتر بند را به گونه سنجاق سر به چتر می آویختند . چتر شامل قسمتی از موهای بناگوش یا دو طرف پیشین سر بود که پس از چیده شدن، تمامی کنار چهره یا صورت را می پوشاند؛ وجه تمایز زنان شوهر دار از دختران وجود چتر بود که از زمان عروسی زن چیده می شد . زنانی که شوهر خویش را از دست می دادند تا زمانیکه چتر انها بلند و مساوی با موهای بلند سرشان نمی شد چتر را در پشت گوش قرار می دادند .
پنج گل، سکه طلائی بود که در اطراف آن نگین های درشت به مشابه گلبرگ نصب می شد و آنگاه با زنجیر کوتاه چفت گردن بسته می شد .
طلسم نوعی مدال طلائی نگین دار بود .
شمایل، سکه عکس دار طلائی بود که به فرم مدال می بستند .
خفه بند، گردن بند کوتاهی بود که منحصرا از سکه یا نگین های یاقوت و فیروزه ساخته می شد .
سینه ریز، گردن بند بلند و پهن و پر کاری بود که با آویزه های همانند بر روی سینه قرار می گرفت و به وسیله زنجیر طلائی به پشت گردن بسته می شد .
کچّه شامل انگشتر های جور و واجور بود که به دست می کردند .موچینگ یا موچین و سورمه دان و میل سورمه کش و قوطی سرخاب و سفیداب وسایل آرایشی زنان را تشکیل می داد . آرایش مو در زنان شامل شانه زدن و بافتن آنها بود که به دو صورت درشت باف و ریزه باف عمل می شد .
موی بلند نشانه آراستگی و تشخص زن بود بهمین جهت با وجود بلندی مو انتهای آن را با مهره های رنگارنگ که به نخ کشیده شده بودند می بافتند . علاوه بر مهره های رنگارنگ متنوع از سکه های طلائی و نقره ای نیز در بافتن مو استفاده می کردند . بیشتر زنان دستمال مخصوصی که از نخ ابریشم بافته شده بود به سر می بستند، گره این دستمال در قسمت پشت سر قرار می گرفت؛ رنگ دستمال سیاه و حاشیه رنگارنگ ابریشمی داشت .
(کندو؛ صفحه 33-32؛ غلامعلی رئیس الذاکرین دهبانی)
عکس ها از موزه مردم شناسی سیستان برداشته شده اند؛ این زیور آلات اهدائی مردم سیستان به این موزه می باشند و دست کم هفتاد سال قدمت تاریخی دارند .
