شعر بلوچ از مولوی عبدالله روانبد ( رح ) جمع آوری بلقیس

[بلقیس]

شعر بلوچ از مولوی عبدالله روانبد ( رح ) :
ما بلوچین ما بلوچین ما بلوچ
ما بلوچستان ءِ نوکین ماه ءُ روچ
تاک تاک انت زندءِ دفتر تئی بلوچ
زیر تپاک ءِ رشتگ ء هورئی بوچ
پرچی ء از کاروان پدمنتگ ئی
ظاهرانت پیش کنزگ ءِ مادن چو روچ
همبلان دوشی مزن بانگواه کتگ
منزل اش گپت انت ءُ آرام انت مروچ
روچ دراتکگ تو اگت وابینگ ئی
شنگ ءُ شانگ انت بارءُ بی فکرئی چه کوچ
کامیابی کارءُ کوشست ءِ برانت
انب لوتئی چون ؟ که تو کشتگ کروچ
گو هراتِ پئی مان زرءِ لنج ببد
لعل لوت ئی سکّگین کوهان بکوچ
وقت گوازین ئی په واب ءُ غفلت ء
قیمتی جنسء مکن چو سُتکءُ سوچ
روم ءُ شام ءِ حسرت ء چیّ ء ورئی
روم ءُ شامی اد بکن از چانپ ءُ نکوچ
لاغری عذرئی نه انت په تازی ء
لاغرئی بهتر بِتچ بل عذر ءِ پوچ
گون بلوچی غیرت ء میان ء ببند
میش ءِ چمجهلی مکن پادا چو قوچ
نی ترازیب ایت گُوشگ با پهرءُشان
دیم ءِ دیوان ء که ما هستین بلوچ
ما بلوچین ما بلوچین ما بلوچ
ما بلوچستان ءِ نوکین ماه ءُ روچ

معنی شعر بالا به زبان فارسی :
ما بلوچیم ما بلوچیم ما بلوچ / ما ماه و خورشید تازه طلوع کرده ی بلوچستان هستیم /ای قوم بلوچ ! کتاب تاریخ زندگی تو از هم پاشیده و برگهایش از هم جدا شده اند / رشته ی وحدت و یکپارچگی را در دست بگیر و آن را به هم بدوز / چرا از کاروان ( اقوام پیشرفته ی دیگر ) عقب مانده ای / همراهان ، صبح زود از خواب برخاسته اند و حرکت کرده اند / و زودتر از تو در منزلگاه فرود آمدند ( به مقصد رسیدند ) و امروز در راحتی و آرامش هستند / (اما ) خورشید طلوع کرده است و تو هنوز خواب آلوده ای و به فکر کوچ نیستی / و بارسفر ( اسباب پیشرفت ) تو آشفته و پراکنده است / ثمره ی کار و کوشش ، کامیابی است / چگونه می خواهی میوه انبه بچینی در صورتی که تو درخت خرمای کروچ ( که دارای میوه های ریز و کم ارزش است ) کاشته ای /اگر گوهر باارزش و گرانبها می خواهی باید در اعماق دریا فرو روی ( تا آن را بدست آوری ) / اگر سنگ گرانبهای لعل را طالب هستی باید کوههای سفت و سخت را از هم بشکافی / ( ای بلوچ ) روزگار خود را در خواب غفلت می گذرانی / جنس گرانبها( یی مثل وقت و عمر ) را این گونه نسوزان و تباه مکن / چرا برپیشرفت کشورهایی مانند روم و شام حسرت می خوری / ( تو هم میتوانی مثل کشورهای مترقی ، پیشرفت کنی و ) از شهر و مناطقی مانند چانپ و نکوچ روم و شام بسازی / برای اسب تازی ، لاغری و باریک اندام بودن عیب و عذری نیست / تو با لاغری خود بهتر بتاز و عذر و بهانه پوچ را کنار بگذار / با غیرت بلوچی کمر همت خود را ببند / مانند میش سر خود را پایین نیانداز ، مثل قوچ برخیز ( و مبارزه کن ) / آن وقت تو را گفتن این سخن مفتخرانه می زیبد که : / ما بلوچ هستیم ما بلوچ هستیم ما بلوچ / ما ماه و خورشید تازه طلوع کرده بلوچستان هستیم